Op de begrafenisplechtigheid op 11 september 2012 spraken goede vrienden en familie over hoe ze Geert gekend en beleefd hebben. Het zijn woorden gesproken van dankbaarheid, van innige betrokkenheid bij Geerts bijzondere leven.
Bij getuigenissen van andere mensen lees je berichten van een heleboel andere mensen die ook zijn pad kruisten.
Geert kwam uit een familie van fotografen, en wij hebben met ons gezin niet ondergedaan op dat vlak. Uit de ontelbare foto’s die door tijdsgebrek meestal in schoendozen zijn blijven zitten, hebben we uiteindelijk maar een kleine selectie van 50 foto’s gemaakt, van de laatste dertig jaar dus. Dit zal hier een paar keer te zien zijn.
Die 30 jaar zijn voorbijgevlogen, en toch ook niet. Elke dag was een avontuur, zo vol van leven, van veranderingen, van nieuwe dingen, dat ik zelfs niet wil proberen om ze te beschrijven, en uiteindelijk doet het er ook niet toe.
Het vele werk, de vele mensen, de kinderen, de vreugdes en de dagelijkse problemen, de reizen naar India, de vele innige momenten van het elkaar begrijpen zonder woorden, 10 jaar telepathie met de Meesters nadat de kinderen in bed zaten en toen niemand nog wist over dit werk. En niet het minst de kleine Laura waar Geert absoluut een zwak voor had. Zij was zijn kleine schat, zijn grote lieveling, talloze uren zorgde hij voor haar en speelde met haar, en waakte bij haar bedje als ze niet kon slapen, en maakte overal wandelingen met haar …
Laura communiceert met een toetsenbord, ze is er niet bij op dit moment, ze typte deze zinnen over het heengaan van haar papa:
“Ik wil al wat gebeurd is niet vertellen maar het was heel heel mooi zo mooi. Wanneer ik naar de begrafenis kom zal ik iedereen willen troosten en dat is niet aan mij, maar ik wil wel de koffietafel. Maar als alle mensen weten dat ik altijd papa’s lieveling was, dat wil ik wel in de dienst gezegd hebben met foto’s”
"Het moment van zijn dood toonde Geert me dat hij in het Goddelijke binnengetreden is."
De essentie van ons leven was altijd het leven met het Goddelijke. Dat was wat ons bijeen gebracht heeft, de mystiek, en het is waar het geëindigd is… Het moment van zijn dood toonde Geert me dat hij in het Goddelijke binnengetreden is.
Vooral de laatste twee maand hebben we sterk gevoeld dat God als het ware als een alomtegenwoordige dirigent, ons leven geleid heeft tot in de kleinste details. Achteraf gezien is het al de hele tijd zo geweest, maar zoals zovele mensen, hadden we dat niet altijd door. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor zoveel zorg, voor zoveel schoonheid ook.
Nu laat ik het woord aan anderen, de kinderen, een paar van de goede oude vrienden en Geert zijn kleine zus. Tussendoor zijn er enkele streepjes muziek van liedjes waar Geert de laatste jaren soms naar luisterde en waar hij van kon genieten. De mantra’s die jullie daarnet hoorden waren zijn favoriet.
Ik heb papa leren kennen toen ik een kleuter was. Ik was geen gemakkelijke kleuter. Later werd ik een moeilijke puber. Ik was zelfs bijna van huis weggelopen. Maar toen was het papa die me heeft overtuigd om dat niet te doen. Met één kort gesprekje. Zonder dreigen, zonder pushen. Hij keek gewoon in mijn ogen en zei een paar rake woorden, recht uit zijn hart. Ik ben niet weggelopen.
Het is maar één van de dingen waar ik hem enorm dankbaar voor ben. Ik heb zoveel meegekregen. Liefde voor de zee. Aanmoediging om artistiek bezig te zijn. Vertrouwen dat alles altijd goed komt. Het voorbeeld dat je je eigen weg kan volgen, de ruimte om mijn eigen weg te volgen - mits een kleine bijsturing op het juiste moment.
En gewerkt dat hij heeft. Bergen werk heeft hij verzet. Voor een dak boven ons hoofd, brood op de plank, voor seitan in de pan, groenten in de tuin. Samen met mama heeft hij ons, 6 kinders, supergezond opgevoed.
En hij heeft niet alleen ons gevoed. Mensen kwamen van heinde en verre naar de eerste natuurwinkel in de streek. Ik ben daar nog altijd trots op.
Dan was er het voedsel voor de geest. Dat was niet evident voor mij, in mijn puberteit. De wijde wereld verkennen, op den unief leren over rationalisme en materialisme, en thuis een vader die telepathisch communiceert met een Meester en een Indische goeroe. Hoe valt dat allemaal te rijmen?
Eén ding weet ik zeker. Papa was één van de meest integere en meest bescheiden mensen die ik gekend heb. Hij was niet opdringerig, wou niemand overtuigen die niet overtuigd wou worden. Hij wou enkel delen met iedereen die dat vroeg. Dat waren veel mensen.
"Papa was één van de meest integere en meest bescheiden mensen die ik gekend heb."
Ik heb vaak gedacht: ik vraag niet genoeg. Er is zo veel dat ik wel wou weten. Over hem, over zijn leven. Over wat hij zelf vindt van dit of dat. Maar papa en ik, wij zwegen veel.
Voor iemand die zo veel wijze woorden de wereld heeft ingestuurd, voor iemand die zo graag kluchtjes maakte, ook op zijn sterfbed, kon hij toch ook goed zwijgen. Stil zijn.
Toen ik indertijd interesse begon te krijgen in zijn oude platen, vroeg ik welke muziek hij het liefst hoorde. "De stilte," zei hij.
Dus het is oké. Veel woorden zijn misschien niet nodig. Ik leer nog altijd bij, ik krijg inspiratie en inzichten gewoon door te zien hoe papa heeft geleefd. En hoe hij is gestorven. "Alles is goed," zei hij. "Heel heel goed."
Bless is de vrouw van Lydia's broer. Ze vertelde heel mooi, toen ze uit Afrika als jong meisje en zwart, in Belgie aankwam, dat ze zo bang was om niet aanvaard te worden, maar dat ze in Geerts familie met open armen was ontvangen. En nu dat Geert de oudste man is in haar Belgische familie, dat hij als een vader was voor haar. Ze gaf vele voorbeelden hoe Geert altijd attent was: Felicia, zei hij, (Geert zei altijd Felicia tegen haar, net als haar oude vader in Afrika) Felicia wil meer pikant in het eten, Felicia eet vlees, Felicia heeft het koud, Felicia heeft het warm, altijd kon hij haar noden zien en persoonlijk verhelpen, zo was hij. (Opgetekend uit geheugen, de rest is ontsnapt - L -)
Papa, ik ben je zo dankbaar. Je bent een perfecte vader die me zoveel leerde, niet alleen met je woorden en je wijsheid, maar ook door je levende voorbeeld.
Toen ik klein was, nam papa al mijn tekeningen in ontvangst met gemeende verwondering en dankbaarheid, hoe eenvoudig ze ook waren. Elk vrij moment gebruikte hij in die tijd om te studeren in de boeken van Alice Bailey en Blavatsky. Onlangs vertelde papa mij dat ik hem dan kleine tekeningetjes kwam geven om als bladwijzer te gebruiken, die hij allemaal spaarde. “Papa, lees maar veel” zei ik dan. De rest van de tijd had hij samen met mama een hoop kinderen en een natuurwinkel. Ondanks zijn vele werk, vond hij op een of andere manier altijd de tijd om me gewenst te laten voelen.
Als ik een vraag had of aandacht wilde, was hij er voor mij. Al mijn ontelbare vragen heeft hij met geduld, eerlijkheid en kennis van zaken beantwoord, en dat bleef zo tot het eind. “Papa, wat zijn de sterren? Hoe zit de wereld in mekaar? Waarom zijn sommige mensen zo anders dan wij? Wie is God?” De mensen die papa’s voordrachten gewend zijn, weten dat geen enkele vraag hem ooit te moeilijk was.
Doorheen de jaren leerde hij me zo veel, onder andere dat een mens zeven lichamen heeft en in zeven werelden thuis is. Zo weet ik dat we vandaag slechts het gestorven fysieke lichaam van papa begraven. Zijn etherische lichaam, het gevoelslichaam en het mentale lichaam zijn in de voorbije dagen reeds ontbonden en de stof ervan is teruggegaan naar hun wereld, zoals ook het fysieke lichaam in de komende jaren zal ontbinden in het zand en teruggaan als voedsel voor deze wereld. Maar zijn ziel, die is eeuwig en zal nooit sterven, en die is nu vrij.
Papa’s leven was er een van dienstbaarheid in de jaren dat ik hem kende. Ontelbare mensen kwamen om raad en om steun bij hem, en dankzij het contact met Meester Morya kon hij elk mens ook echt helpen. Voor zovele mensen is hij onmisbaar geworden, en toch zullen we zijn fysieke aanwezigheid nu moeten missen.
"Papa’s leven was er een van dienstbaarheid in de jaren dat ik hem kende"
Maar het werk van de bewustmaking van de mensen die bij Meester Morya horen gaat door, dat is mijn plechtige belofte, zo lang ik leef. De 42 boeken die papa telepathisch dicteerde zullen stuk voor stuk uitgegeven worden, zo goed als ik kan dankzij het perfectionisme dat ik van mama kreeg en het doorzettingsvermogen dat ik van papa erfde. Die boeken zullen de wereld rondgaan en vele levens lichter maken door hun wijsheid en hun eenvoud.
Papa is niet dood. Zijn lichaam heeft de laatste dagen van zijn leven hard gewerkt om al het licht dat door hem gegaan is in zijn leven, in zich op te nemen. Alle ervaringen opgedaan met zijn verschillende lichamen werden opgenomen in zijn ziel, zodat zijn ziel ze op het moment van zijn dood kon meenemen naar het hoogste licht en zodat hij alles kon teruggeven aan God.
Zelfs in zijn dood gaf papa alles weg. Dit is een uitzonderlijke genade die duidelijk te zien was in zijn fantastisch stralende gezicht op het moment dat hij het lichaam verliet.
Gedaan met alle rugpijn, gedaan met het vele ziek zijn, gedaan met alle mensen die steeds maar opnieuw raad en hulp komen vragen, alle uren van de dag. Het was mooi, maar het is genoeg geweest. Nu is er alleen nog vreugde en opperste gelukzaligheid voor papa, en zijn ziel en onze ziel blijven in contact, dat weet ik en daar ben ik voor altijd dankbaar om.
Papa… het is Hermes hier. Dit is mijn laatste mogelijkheid om je luidop in de je-vorm aan te spreken, zonder dat de mensen mij vreemd bekijken. Het is immers je begrafenis. Toen je mijn mama voor het eerst onmoette, was ik al twee jaar oud en de vierde en jongste van een hele nest kinderen. Voor ik het wist (en voor jij het wist?), zat je met een vrouw en haar vier kinders in een leuk wit huisje achter de kustduinen. Eigenlijk herinner ik me daar bijna niets van, maar je wist me later te vertellen wat mijn eerste woordje was: "zee".
Een paar maand later trokken we naar De Pinte, waar je ons gezonde macrobiotische maaltijden schonk. En een degelijke opvoeding en een mooie kindertijd. Voor m’n broer, een echte ridder, maakte je voor het carnaval een zwaard en een kartonnen schild. Ik was een indiaan en een veegborstel werd al snel getransformeerd tot een paard.
’s Avonds las je ons sprookjes voor en toen ik wat ouder was, vertelde je over het Koekelare van vroeger (de auto van je vader was de eerste in het dorp). Af en toe kwam je op de proppen met een of andere simpele grap die pépé van Koekelare jou vroeger had verteld en die wij nu op onze beurt mochten horen. Ik moest er wél om lachen, maar ben ze allemaal vergeten.
Ja… als we heel stout waren, verloor je toch soms je geduld en kregen we een flinke oorveeg. Naar het schijnt, zo hoorde ik twintig jaar later, allemaal verdiend!
Er kwamen nog twee zusjes bij: Marie en Laura: zo werd het thuis een heel kleurrijke bende. Zès kinderen opvoeden! Ik denk dat dat niet altijd een cadeau is. Wij hadden allerlei vervelende neigingen zoals: onze kamer beheren als een permanent stort, chronisch onderpresteren op school, 's nachts het huis uitsluipen, brutaal uit de hoek komen… dat waren òòk onze hobby’s. Jij hebt ons voor die toestandjes in de mate van het mogelijke ter verantwoording geroepen. Ja, daar werd soms duchtig gediscussieerd. Dat was soms wel heftig, maar toch merci. En misschien was het allemaal zo erg niet en waren er ook leuke momenten.
Toen je met mama en Marie en Laura in januari van dit jaar voor de 7de keer verhuisde, ging dat voor jou echter heel moeizaam: je lichaam was flink verzwakt. De rozen verplanten naar de nieuwe tuin dat heb heb je grotendeels overgelaten aan mij en Marie. Ik herinner me hoe je, in de invallende duisternis toch nog meehielp een paar putten te graven, om de allerlaatste rozenplanten op de valreep in de grond te krijgen. Daags nadien trad de Grote Vrieskou van februari 2012 in: met een ondoordringbare poldergrond en ferme ijsschotsen op de grote kanalen. In de lente zagen we dan tot onze tevredenheid hoe al jouw rozen, die zo mooi zijn en lekker ruiken, het hadden gehaald en weer begonnen te bloeien. Op één na...
Papa, één van mijn vroegste herinneringen is dat we in Oostduinkerke over het strand liepen en je me leerde hoe ik op mijn vingers moest fluiten. Jij kon dat keigoed en ik wou dat graag leren. Je tekende in het zand hoe ik mijn vingers en tong moest houden en al rap had ik het ook onder de knie. Ik had je toen beter gevraagd om me ook zonder vingers te leren fluiten, want tot verbazing van mijn 6-jarig zoontje Josha kan ik dat in tegenstelling tot hem nog altijd niet deftig.
Een ander beeld van op dat strand was dat we vaak mossels vonden. Jij brak die dan open met een sleutel en at ze dan zo, rauw, op. Amai. Ik vond dat ontzettend durven en stoer.
Wat later leerde je me mijn eerste pianostukjes en toen ik jaren later mijn eerste gitaar kocht, gaf je me een oude hifi-versterker om op te spelen. Toen we op mijn kamer alle kabels hadden aangesloten, zei je: "Allé, ik hoop dat je nu niet in die verderfelijke wereld van de Boccaccio en andere dancings terecht gaat komen". Toen ik je lachend uitlegde dat wij punk-rockertjes echt anti-dance waren, leek je toch redelijk gerustgesteld. En trouwens, toen ik later wel geïnteresseerd was om een keer naar die legendarische Boccaccio te gaan, hadden ze de boel daar al lang gesloten, dus het is nooit uitgekomen.
Wat me naadloos bij de volgende gedachte brengt:
Ik heb tijdens mijn opvoeding en het vormen van mijn eigen individuele persoontje een volgens mij gezonde portie rebellie vertoond en wel wat kattekwaad uitgehaald. Volgens jou en mama soms een beetje voorbij de redelijkheid en ja, dat zorgde al een keer voor felle discussies. Maar je had vaak een goede oplossing om het me zelf te doen inzien. Toen ik bvb. het fervente tieneranarchistje uithing, raadde je me aan om daar dan eens een deftig boek over te lezen en niet in slogantaal te blijven steken. Deftig voorstel, vond ik. En ja, door dat lezen, snapte en deelde ik op de duur wel je reserves erover.
"Je had vaak een goede oplossing om het me zelf te doen inzien"
We hadden elk een beetje onze eigen richting in het leven en je leerde me echt veel. Soms bewust, vaak onbewust en onuitgesproken.
Ik heb een liedje gekozen van Bob Dylan, nen Amerikaander die een jaar of drie voor jou geboren is. Hij schrijft hier over religie en de verschillende manieren om ermee om te gaan. Je hebt jouw benadering nooit aan me opgedrongen en dat leerde me ook veel over respect en vertrouwen.
Ring them bells, ye heathen
From the city that dreams
Ring them bells from the sanctuaries
’Cross the valleys and streams
For they’re deep and they’re wide
And the world’s on its side
And time is running backwards
And so is the bride
Ring them bells St. Peter
Where the four winds blow
Ring them bells with an iron hand
So the people will know
Oh it’s rush hour now
On the wheel and the plow
And the sun is going down
Upon the sacred cow
Ring them bells Sweet Martha
For the poor man’s son
Ring them bells so the world will know
That God is one
Oh the shepherd is asleep
Where the willows weep
And the mountains are filled
With lost sheep
Ring them bells for the blind and the deaf
Ring them bells for all of us who are left
Ring them bells for the chosen few
Who will judge the many when the game is through
Ring them bells, for the time that flies
For the child that cries
When innocence dies
Ring them bells St. Catherine
From the top of the room
Ring them from the fortress
For the roses that bloom
Oh the lines are long
And the fighting is strong
And they’re breaking down the distance
Between right and wrong
(Bij het binnenkomen merkte Daniël een wit vuur, dat als een zuivere lotus boven de kist bloeide)
G e e r t
Vertrokken hier
Na verblijf in ons midden
Eerder al aangekomen in hemelse hal
Onze tijdsgrens overschrijdend
Reeds voor ’t eind van ’t aards verblijf
In hartelijke warmte ginds
Meesterlijk ontvangen in hoog gewaardeerde kring
In sfeer van wit licht alom vervuld
Met dankbaar gemoed volop doorvoeld
Na hemelvaart thuisgekomen
Bij voltooid gezonden zijn
Bekroond met vruchten van rijpe oogst
Volheidsgevoel in vriendenkring daarginds gedeeld
Verbonden met ’t aardse plan
Bewuste bouwer van weleer
Pionier en diepgelovig zendeling op God’lijk levenspad
Van begrepen tot soms onvermoed verborgen
De goudader wijzend
Voor wie de ware schat maar vinden wil
Ziel nabij in onuitgesproken Woord
Op hoger gestemd geleide koers
Taakbewuste arbeider in Gods wijngaard op ieder uur
’t Einddoel onwrikbaar wetend
Diepbewust naar voltooiing reikend
Tot al vervuld
Point final
’t Levenslot weer rusten wil
Bedankt Geert
Voor je aanwezig zijn met ons.
Lieve mensen,
"Niet meer van deze wereld zijn en nog niet tot de Hemel behoren... Lastig." dat waren de eerste woorden van een boodschap die Geert me doorgaf - 20 jaar geleden - toen ik voor de eerste keer op consult kwam.
Ik runde een kleine natuurwinkel in Brugge en zo leerde ik Lydia en Geert kennen en ik begreep dat er wel eens mensen op consult kwamen bij Geert. Ik wist hoegenaamd niet wat hij deed en dus ook niet wat ik kon verwachten of zo, maar ik vroeg een afspraak.
Want ik wist zéker dat het goed en belangrijk was wat hij deed en nooit nooit is dit gevoel, dit weten, dit vertrouwen ooit geschaad geweest.
Bij dit eerste consult lag een klein, handgeschreven A5'je klaar met oa die woorden erop. Geert kende me niet en hij was zo voorzichtig en bescheiden en tegelijk verwonderd over de woorden en diens impact. Dat typeerde jou, Geert, je hele levensperiode dat je jouw missie volbracht:
- Is het juist?
- Wordt het begrepen?
Geert, je had nooit een oordeel over de mens tegenover je, alleen een onvoorwaardelijke overgave en liefde om te doen wat blijkbaar het Goddelijke met je voor had.
Ook al worstelde je jarenlang met twijfels en onzekerheid want je besefte de grote verantwoordelijkheid van je taak.
"Geert, je had nooit een oordeel over de mens tegenover je, alleen een onvoorwaardelijke overgave en liefde om te doen wat blijkbaar het Goddelijke met je voor had"
Na dit eerste consult was ik zo ondersteboven en tegelijk in extase, dat ik zonder woorden in allerijl vertrok - op wolkjes weliswaar! Mijn leven was nooit meer hetzelfde, ik mocht ervaren dat er echt een Goddelijke wereld was en dat ik 'gezien' werd! God is écht met ons leven bezig - doordat jij dit zelf doorleefde, en je vol overgave was, stroomde dit bewustzijn naar de ander. Dit verhaal - in andere kleuren en toonaarden - hebben honderden, duizenden mensen ervaren in B Nl. en ver over de grenzen heen.
Wellicht zullen velen, zoals ik ook, de vele persoonlijke boodschappen (zoals dat genoemd werd) - de leidraden voor het leven - terug opsnorren en consolideren! En gelukkig zijn er de vele spirituele leringen, wijsheden vereeuwigd in de parels van boeken en cd's uitgegeven en nog uit te geven. De woorden die je sprak blijven bestaan en daarmee ook jouw levenswerk en je onvoorwaardelijke dienstbaarheid aan God en de mensheid.
In je dagdagelijks leven getuigde je van een grote, oneindige liefde voor je gezin en van daaruit straalde je ook een alom, vaderlijke energie uit naar alle mensen die je kende.
Zelfs mijn moeder zei n.a.v. je heengaan, dat je voor mij veel meer een vaderfiguur was dan mijn eigen vader zaliger, en dit doet zeker geen afbreuk aan de waarde van mijn geliefde vader. Trouwens, de nacht na het voorbereiden van deze tekst mocht ik mijn vader in mijn droom zien verschijnen als een stralende, gelukkige man.
Maar tweemaal was ik wel razend kwaad, niet op jou persoonlijk natuurlijk:
1° Vele jaren geleden toen je mij een boodschap doorgaf die ik niet wou aanvaarden. Maar die schok gaf wel de nodige verandering.
2° en dat schokte het ergst, zoals voor jullie allen natuurlijk ook:
toen duidelijk was dat je dit leven zou verlaten!
Ik huilde urenlang de sterren van de Hemel en was zo kwaad op God!
Vergeef me God als ik het niet begrijp maar dank je God dat ik mocht getuige zijn van deze laatste weken, hoe onze liefste Geert vol liefde, overgave, dankbaarheid beetje bij beetje afscheid nam en het Aardse leven losliet.
In volle vertrouwen dat God verder voor zijn geliefden zorgt.
Geert, je leven en je levenseinde waren een getuigenis van de missie die je bracht.
Lieve Geert:
"Je bent niet meer van deze wereld maar je behoort tot de Hemel!"
Dank je dat ik je heb mogen leren kennen én je liefdevolle familie! En hierbij wil ik nog enkele woorden citeren van Meester Morya uit de cursus 40 van 2010:
"... als iemand uit je leven weggaat, stel, die sterft:
wees blij dat je die man, die vrouw gekend hebt en geef hem een plaats in je Hart en weet - die gaat nooit écht van me weg
want de liefde bindt ons - en ze is eerlijk en ze is mooi.
Je hoeft niet sentimenteel te doen daarover,
het is goed wat gebeurt
God geeft
God neemt
maar de twee zijn belangrijk en innerlijk weet je dat
Jouw échte Zijn
Jouw échte weten staat buiten de tijd"
Meester Morya
Niemand kon voorzien dat 2 jaar later, deze woorden ons zouden steunen om jouw heengaan te helpen dragen!
Arjuna! He is a messenger of God.
Ik breng jullie naar een warme avond in India, juli 2000, in de tempel van de Premananda Ashram. Swami had de Premananda Youth samengebracht voor een satsang. Op het laatste nippertje vroeg ik Geert om er bij te zijn. Dit vond hij heel leuk. Hij was graag bij jongeren, en bij Swami natuurlijk. Geert nam helemaal achteraan stilletjes zijn plaats. Zo is hij altijd geweest: stilletjes, bijna onopvallend, nooit op de voorgrond, nooit luid. Maar iedere handeling die hij deed, was een bewuste handeling.
Tijdens de levendige satsang van Swami begon het plots hevig te donderen en te regenen. Swami riep heel luid: "Arjuna, he is a messenger of God." Hij wierp een vurige goddelijke blik boven de hoofden van de jongeren naar Geert achteraan in de tempel.
Ik breng jullie nu terug naar een koude winteravond, 21 december 1993, St-Denijs-Westrem, in de Waterman. Door het goddelijke toeval had ik het foldertje gevonden over een telepathie avond met Meester Morya, door Geert Crevits. Ik was toen nog een groentje, heel erg zoekende en onzeker. Een 30-tal mensen zaten in het zaaltje van Martine. Je zat vooraan aan een tafeltje Geert. Grijs, wijs, grappig en eenvoudig. Dit was mijn eerste ontmoeting met jou. Het klinkt misschien raar, maar voor mij was je onmiddellijk een vaderfiguur. Ik voelde me helemaal thuis bij jou.
"Grijs, wijs, grappig en eenvoudig. Dit was mijn eerste ontmoeting met jou. Het klinkt misschien raar, maar voor mij was je onmiddellijk een vaderfiguur. Ik voelde me helemaal thuis bij jou."
Die avond vertelde je in alle eenvoud over de Meesters, niet de schoolmeesters zoals je altijd zei, maar over Meester Jezus, Meester Morya, Swami Premananda en over God, … je levendige woorden brachten me toen in alle sferen. Werelden gingen voor me open. Op één avond opende jij mijn lang gesloten hart. Je toonde me die avond dat God bestaat, meer nog, je toonde mij en iedereen dat God in je hart woont. De ontmoeting met jou was de start van een zoektocht naar mezelf, naar binnen, naar de Meesters, naar de Guru, naar God. Niet alleen voor mij, maar voor zovele mensen. Jij wist als geen ander het spiritueel vuur aan te wakkeren.
Die avond kreeg ik mijn eerste boodschap van Meester Morya. Nu zijn we het allemaal gewoon geworden, maar toen vroeg ik me toch af: hoe kan iemand die ik niet ken, mijn diepste zielenroerselen weten? Die eerste boodschap was als een pijl in mijn hart.
Die avond zei je - en misschien heb je het een keer beklaagd - als je vragen hebt, mag je me altijd bellen. En of ik vragen had! Vragen, vragen, vragen .. en met je engelengeduld heb je ze allemaal beantwoord. De een na de ander. De boodschappen van Morya, het contact het Swami, zijn mijn redding geweest. Dit durf ik hier echt te zeggen. Maar ik ben zeker dat ik de enige niet ben.
"Op één avond opende jij mijn lang gesloten hart. Je toonde me die avond dat God bestaat, meer nog, je toonde mij en iedereen dat God in je hart woont."
Het Woord in de Stilte, de vijfde cursus Levensverdieping, was de eerste waar ik aan deelnam. De eerste van velen. Drie namiddagen spiritualiteit van de hoogste plank … en terug een nieuw boek. Wat zijn wij allemaal verwend geweest.
Geert, je was niet alleen voor mij - maar voor zovelen mensen - als een vader. Maar je bent ook mijn vriend. Een echte vriend waar je door het vuur voor gaat.
Ik heb het geluk gehad een hele tijd bij jou te kunnen doorbrengen. Onze reizen naar Nederland, de marathon telepathie avonden bij onze Noorderburen. Geert, herinner je nog de eerste avond in Nederland, in Eindhoven bij Coco. 70 mensen zaten in de zaal, en je gaf alle mensen een boodschap, met de glimlach. We sloten de zaal af om 3 uur in de ochtend. Gelukkig was die avond een uitzondering, want later hebben we het aantal beperkt.
Je oneindige dienstbaarheid aan de mensen heeft me het meest getroffen in die periode. Duizenden mensen, duizenden vragen, duizenden boodschappen, duizenden keer je verhaal … je vertelde je levensverhaal steeds opnieuw met dezelfde bezieling. Je woorden raakten de mensen diep in hun hart. Geert, je hebt werkelijk duizenden mensen de weg naar God getoond. Je hebt getoond dat het leven in feite een grote ontdekkingsreis is.
"Je woorden raakten de mensen diep in hun hart. Geert, je hebt werkelijk duizenden mensen de weg naar God getoond."
Je humor was gevat. Niemand kon me zo aan het lachen brengen als jij. Ik herinner me een avond in Ooike, je vertelde non stop de ene ‘klucht’ na de andere. Ik ben met buikpijn naar huis gereden. Wie herinnert zich het toneeltje niet tijdens de conferentie in de Ashram. Je kwam op het podium, zonder woorden, maar je gebaren en geluiden brachten iedereen aan het lachen. Je stond niet graag vooraan, maar als je er stond, kon je niet naast je kijken. Zelfs in het ziekenhuis bleef je iedereen plezieren met je gevatte opmerkingen en gevoel voor humor.
Je leven is niet altijd gemakkelijk geweest. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest. Daar moet ik niet dieper op ingaan. Maar aan de andere kant heb je een zeer overvloedig leven gekend, een leven vol genade, een leven gedragen door de Christus en door God.
Af en toe vertelde je dat je als jongere verlangde om als Heilige Jozef te zijn, om dicht bij Jezus te kunnen zijn. Je hebt werkelijk geleefd als Jozef, een stille werkzame man die leefde in de schaduw van de Meester. Iemand die een volheid brengt in zijn eigen huis, die zijn woning zo prachtig maakt dat daar een plaats is voor het Goddelijke. Een voorbeeld voor iedereen.
Geert, ik ben oprecht heel dankbaar en blij dat ik jou ken, dat je in mijn leven aanwezig bent geweest. Je hebt een heel grote plaats in mijn hart en in het hart van velen.
Ik zal je voor altijd eren door het beste te geven van mezelf, door moedig te zijn, door een goede man en vader te zijn, door je woorden en je boodschappen te leven, door er te zijn voor Lydia en je kinderen als ze me vragen, door de missie van Meester Morya te steunen.
Arjuna, boodschapper van God, je hebt Zijn boodschap gebracht, in volle overgave zoals niemand anders het zou doen. Alles staat in de boeken, op MP3, op de harde schijf, op CD’s … alles staat geschreven in onze harten. Niets zal verloren gaan. Het is een enorm werk dat zal dienen voor vele generaties in alle talen van de wereld. Daar zorgen Lydia en Marie voor.
Lieve Geert - het ga je goed - daar waar de Meesters zijn. Daar waar jij helemaal thuis bent, in het Licht van God.
Je vriend voor altijd
Ik wil wel graag iets zeggen vandaag, nu we afscheid nemen van Geert. Eigenlijk ken ik Geert en Lydia en de kinderen al een dikke 20 jaar. Ze hadden toen een natuurwinkel in De Pinte. Ik ging er regelmatig heen om boodschappen te doen maar ook om te praten over mijn zorgen en problemen. Ik wist toen niet veel, nu ook nog niet trouwens, maar ik wist 1 ding zeker. Daar zit ik goed, daar kon niemand me vanaf brengen. Ik heb toen mijn eerste meditatiecursus gevolgd. Ik heb ook Sai Baba, Moeder Amma, Moeder Meera, Sri Aurobindo, Sweet Mother, en vooral Swami Premananda leren kennen.
Geert kwam eigenlijk naar buiten met de telepathie zo in 1993. Ik heb het even nagekeken en de eerste boodschap van Meester Morya heb ik gekregen op 7 september 1993. Dit is juist 19 jaar geleden. Ik kan dit nagaan omdat ik alle boodschappen die ik gekregen heb uitgeschreven heb. In het begin waren ze kort. Ooit heb ik 1 lijntje gehad als boodschap. Eerst schreven we ze uit met de hand. Later tikten we de boodschappen uit met een typemachine en daarna met de computer. Ik heb zoveel boodschappen gekregen, dat ik soms een beetje beschaamd ben. Maar ze zijn voor mij een enorme rijkdom. Heel vaak herlees ik ze. Ik weet alleen niet of Meester Morya tevreden is met wat ik er uit haal.
Swami Premananda zegt altijd: you must show the love, you must express the love. En nu begrijp ik dit beter. Je kan mensen zo graag zien. Maar als we het nooit eens tonen of zeggen dan weet die persoon dat niet. We zijn het niet gewend om te zeggen: ik waardeer je of ik zie je graag, of ik heb een boontje voor je. We durven dit niet zo, maar we zouden dit meer moeten doen.
Ik ben heel gelukkig en enorm dankbaar dat ik Geert en de hele familie in mijn leven gekend heb en nog ken. Ik heb er enorm uit geleerd.
Dag mijn allerliefste broer, mijn soul mate, mijn steun en toeverlaat,
Reeds heel mijn leven ken ik je, want jij was 3 jaar ouder. Toen we klein waren, waren we onafscheidelijk. Wat hebben we samen veel gespeeld. Odette, Gilbert en Monique waren een stuk ouder en reeds geen kinderen meer. Jij was zeer lief, verdraagzaam en altijd tevreden! Je was de lieveling van meetje Lucie en tante Gerarda. Weet je nog hoe meetje ons leerde breien en haken?
Toen we verhuisden, speelden we circus met de buren, jij en Briek waren de clowns Gaston en Titi. Voor de ganse straat traden we op en met de opbrengst kochten we snoep.
Van jou heb ik leren autopetten, fietsen, dammen, schaken en harmonica spelen. Ik vond het heel leuk om bij jou vooraan op de autoped te staan. Bedankt voor deze mooie kindertijd.
Met jou ben ik naar mijn eerste film geweest.
Met de kinderen van broer en zussen kon je heel goed omspringen, ze zagen jou heel graag! Je was ook heel graag gezien als giroleider en monitor van de buitenlandse kampen van de CM.
Later terwijl ik werkte, kwam jij mijn nieuwe auto lenen, die ik alleen met jou deelde, zo kon je met jouw vrienden een dagje naar zee gaan.
De zondag kwam je met vader en moeder bij ons om te kaarten. Deze traditie wordt enkele malen in het jaar verdergezet met de boers en zussen, nu gaan we je daar heel erg missen.
Waar is de tijd dat je met ons gezin en vrienden meeging in de paasvakantie naar Benidorm, alle kinderen hebben daar nog goede herinneringen aan, jij kon ze heel leuk bezighouden! Daar maakte je ook mooie foto’s en tekeningen. Je had zoveel talenten!
"Toen ik in het ziekenhuis lag, kon jij alleen mij rust brengen, door gewoon naast me te zitten."
Toen ik in het ziekenhuis lag, kon jij alleen mij rust brengen, door gewoon naast me te zitten.
Toen brak er een periode aan waar we beiden opgroeiende kinderen hadden, we zagen elkaar niet meer zoveel, doch als we samen waren werd wat afgelachen en geplaagd!
Wanneer je naar Brugge verhuisde, zagen we elkaar meer. Ik was ook altijd heel welkom bij Lydia en jij, niettegenstaande jullie vele werk. Je was ook heel fier met al je kinderen en de 2 kleinkinderen, wat vertelde je graag over hen!
Toen Briek gestorven was, was je mijn steun en toeverlaat. Je wist uit jezelf wanneer ik je nodig had en altijd had je een luisterend oor, nooit was er iets teveel!
Wat heb ik genoten van onze uitstapjes naar familie…Met Laura naar zee!
Dit jaar zijn we nog samen een dagje naar het kasteel van Beervelde geweest om bloemen en een koperen spade te kopen. Wat wist je veel over de bloemen en de planten, vooral de rozen jouw lievelingsbloemen. Van jou heb ik leren rozen snoeien!
Vaarwel mijn lieve broer, bedankt omdat je altijd voor mij klaarstond, ik zal je heel erg missen. Ook al weet ik dat je er lichamelijk niet meer bent, je zal altijd bij mij blijven!
We meet again, don't know when, don't know where, I hope on a sunny day!
